سخنان گهتر بار

هنوز بچه ام

هنوز کارهایی می‌کنم که غیرحرفه ای است 

خیلی غیرحرفه ای 

کاش بزرگتر می‌شدم 

حالم از خودم بهم می‌خورد 

کاش می‌تونستم مثل بچگی هایم بزنم زیر گریه

می‌روم سر می‌زنم به وبلاگ معلم ادبیات اول دبیرستانم دلم تنگ می‌شود 

مقداری مولانا می‌خوانم دلم تنگ می‌شود برای آن دیوانه بازی هایم 

هوا ابر می‌شود می‌دوم بیرون شاید ببارد، نمی‌بارد، یاد آن روزها می‌افتم با تیشرت زرد زیر باران دلم تنگ می‌شود 

می‌روم باران می‌نشینیم ادبیات می‌خوانیم دلم برای بچه هایش تنگ می‌شود همان فردایش

شاید دیگر چیزی در زندگی ام نیاید که دلم برایش تنگ شود شاید وقت رخت بر بستن است

این پست را تقدیم می‌کنم به استاد معاینه بالینی ام که سخنانش گه تر تر تر بار است

انسان ها مقدار زیادی گه را می‌توانند در دلشان نگه دارند ولی نمی‌توانند حرف هایشان را در دلشان نگه دارند 

انسان ها ناحیه اورالشان بیشتر از ناحیه آنالشان کار می‌کند و این باعث می‌شود که سخنانشان گهتر بار بشود 

جدیدن می‌رم حموم و با لباس، زیر دوش چارزانو می‌شینم حس نشستن زیر آبشارِ نزدیکِ معبد شائولین بهم دست می‌ده 

به او بگویید دیگر دوستش ندارم 

به او بگویید دیگر هیچ کس را دوست ندارم 

به او بگویید نشسته است در کنجِ کنج عزلت و هر کس وارد می‌شود را دوست ندارد 

حالا هر کس که وارد می‌شود زودتر خارج می‌شود 

من اگه برم جلوی کلاس بشینم خرخون نمی‌شم و این رو خیلی هم خوب درک کردم 

کاشکی بچه های جلوی کلاس هم اینو درک می‌کردن که وقتی میاند عقب کلاس می‌شینن تیکه انداز های خوبی نمی‌شند

کاشکی

از ما خیره به تارهای عنکبوت گوشه اتاق می‌خواهند، درمورد روزمرگی بنویسیم، از مایی که حتی نخواستیم زندگی کنیم چه برسد به این که به روزمرگی دچار شویم

ما را غم تو برد به سودا 

تو را که برد؟ هان؟